Moi, Veronique Branquinho TOuTe NUe

Dualiteit en mysterie vormen een constante in Veronique Branquinho’s wereld: aantrekken en afstoten, spelen en weer wegduwen. Het beeld van het roodfluwelen gordijn op de tentoonstellingsaffiche, een knipoog naar "The Red Room" uit David Lynchs tv-serie Twin Peaks, keert terug als het leidmotief in de scenografie. Zware gordijnen worden gebruikt om de verschillende ruimtes af te bakenen. Ze creëren een intieme setting en dagen de bezoeker uit om zelf te ontdekken, te onthullen wat verscholen ligt aan de andere kant.

Op collectieniveau zien we dat het Branquinho-silhouet eerder verhult dan onthult. Vaste waarden zijn o.a. de lange, slepende rokken met volants, de capes, al dan niet met een grote kap die het gelaat deels verbergt en de rolkraagtruien, gedragen onder jasjes, blouses of bustiers. Het zijn kledingstukken die een rank silhouet aftekenen, die zelden expliciteren en die vooral ruimte willen laten voor het sensuele spel van de suggestie.

Dualiteit vinden we bij Branquinho op verschillende niveaus terug, zowel in haar vrouwbeeld, als in het gebruik en de combinatie van materialen. De vrouw in haar werk is tegelijkertijd onschuldig en erotisch, zowel speels als streng, mysterieus en steeds complex. In haar vroege werk staat de overgangsperiode van meisje naar vrouw centraal en de emotionele complexiteit van de rites de passage in het leven van elke vrouw. Figuren als het schoolmeisje, de "Prom queen" en ambigue filmkarakters zoals Laura Palmer uit Twin Peaks of Emanuelle uit de gelijknamige soft-erotische filmreeks van de jaren zeventig, bevolken Branquinho’s beeldtaal.

In de opbouw van haar silhouetten speelt Veronique Branquinho graag met het vermengen van elementen uit de mannen- en vrouwengarderobe, zowel wat betreft coupe als qua materialen. Ze heeft een zwak voor stevige, klassieke Engelse stoffen - zoals tweed - die traditioneel thuishoren in een mannengarderobe en combineert deze in eenzelfde silhouet met vloeiender, vrouwelijke stoffen zoals bijvoorbeeld zijde of fragiel handwerk. Deze dualiteit wordt vaak doorgetrokken in de samenstelling van het silhouet, waarbij bijvoorbeeld een zeer "geconstrueerd" jasje met veel aandacht voor coupe, wordt gepresenteerd met een eenvoudige, meer "casual" rok. Voortdurend wordt er gebalanceerd tussen uitersten als streng en speels, uitgepuurd en nonchalant, zacht en ruw.

Het collectief Blitz – auteur Oscar van den Boogaard, acteur Steven Van Watermeulen en b-architect Sven Grooten – werd door Veronique Branquinho uitgenodigd om samen met haar het concept en de scenografie van de tentoonstelling scherp te stellen.