Mode van Antwerpen: invloed & identiteit met Shayli Harrison

Op het kruispunt tussen psychedelisch maximalisme, VR-technologie en eco-punk futurisme zul je de ontwerpen van de alumnus van het Antwerpse Mode Departement Shayli Harrison tegenkomen. De in Australië geboren ontwerpster brengt een uitbundige geestdrift in elk project dat ze opstart, waarbij ze op een schat aan ervaring plus de creatieve buzz van haar tijd aan de Antwerpse Academie voortbouwt. MoMu sprak met Shayli Harrison over het ontketenen van creatieve energie doorheen het Antwerpse nachtleven, haar vertrek uit de stad om met Manish Arora in India te gaan werken, en over haar terugkeer om een digitaal modebedrijf op te zetten.

Shayli Harrison: “Terug naar huis gaan was niet zinvol, omdat ik hier een netwerk uitgebouwd heb, wat enorm waardevol is. Er is in Australië zo weinig werk in mode en het soort mode dat ginder gecreëerd wordt, is heel anders vergeleken met alles wat ik hier geleerd heb. Ik heb wel degelijk voor stages gesolliciteerd, maar het is voor mij, net als voor zoveel andere afgestudeerden, financieel onmogelijk om onbetaalde stages te doen en je leven in Londen of Parijs te betalen. Ik begon voor werk te solliciteren, en ondanks het feit dat ik al eerder ervaring opgedaan had, kwam ik er nergens mee. Op een bepaald punt voelde ik dat stages letterlijk de enige weg naar binnen waren. Dus belandde ik op een plek bij Manish Arora, wat doenbaar was, omdat India een betaalbare plek is om te wonen. Ik was vier maanden in New Delhi en toen deed ik met Manish de Paris Fashion Week.”

"Ik heb veel connecties in die scene, omdat ik zelf een kind van de club kid-kampen ben. Sinds mijn achttiende vier ik feestjes met mijn Australische club kid- en dragvrienden, maar ik heb ook draden die door Antwerpen, Berlijn, Parijs en Londen lopen. Op die manier deed ik uiteindelijk een groot deel van de casting, deed al het paswerk en hielp de ongelofelijke stylist Laurent Dombrowicz met de styling. Ik moest ook enkele accessoires ontwerpen, die Björk uiteindelijk op haar tournee droeg.”

“Ja, ik had er geen idee van wat ik dan ging doen. Ik had voor Joris Thoné Natuurtuin gewerkt, die me geholpen had met de tentoonstelling voor mijn eindexamen. Joris heeft biotopen van verschillende gebieden van de Belgische natuur op het grondgebied van die geweldige oude hoeve van hem nagebouwd. Dus, ik kwam van de Paris Fashion Week terug en ik begon gewoon in de tuin te werken. Het was geweldig om die overgang te maken en te werken om de biodiversiteit te herstellen.”

“Er zijn op dit moment voor mij een heleboel coole dingen aan het gebeuren. Ik zit met mijn hoofd heel diep in dit digitale modeproject waaraan ik aan het werken ben. Ik beleef plezier terwijl ik over belichting en geluid opzoekwerk verricht, terwijl ik naar ‘The Matrix’ en Tarkovsky kijk, terwijl ik over cinema en 3D-technologieën leer. Ik leid nu dus een team van tien mensen van over de hele wereld die samenwerken en allemaal aan een concept bijdragen dat ik heb bedacht over wraak tussen planten en mensen. Het draait rond het behoud van planten en het in de kijker zetten van bedreigde Belgische inheemse plantensoorten, terwijl we ze antropomorf maken – omdat we helaas onszelf in andere dingen moeten herkennen om als mens empathie te voelen. We hebben al deze 3D-avatars gemaakt die mijn digitale mode dragen. Ze zullen in een hellandschap terechtkomen dat het 'Capitalocene' heet, een reflectie op het menselijk kapitalisme in de toekomst. Dit alles resulteert in een film van twee minuten die op een platform wordt vertoond, dat door Evelyn Mora van de Helsinki Fashion Week is opgericht en dat 'Digital Village' heet. Het is een mode-metaverse: een ruimte waar je digitale activa kunt kopen, presenteren en verhandelen en als avatar kunt bestaan. Mijn project is gebouwd in een game-engine, dus alles heeft de capaciteit om in de toekomst in een videogame te worden gebruikt of in de game te worden gedragen. Het is allemaal erg interessant, het brengt mode in verbinding met games. Je hoeft niet gebonden te zijn aan wat we in werkelijkheid begrijpen, daarom denk ik dat het de moeite waard is om te doen, omdat we als ontwerpers de school verlaten met al deze super creatieve ideeën. Maar daar stopt het vaak ook. We kunnen niet verderdoen, omdat het werk een artistieke waarde heeft, maar geen commerciële waarde. In de wereld van de games daarentegen is de esthetiek anders.”

“Ik ben al sinds 2015 met 3D aan het spelen geweest, toen ik met Mark Florquin mijn modecollecties inscande om een ruimte in virtuele realiteit te creëren om ze aan de leraren te kunnen presenteren. Dat was de eerste keer dat iemand op school dit uitprobeerde. Toen ik afstudeerde, werd ik gevraagd om een opdracht te doen voor galerij Z33 in Hasselt, waar ik een ervaring creëerde in een ruimte in virtuele realiteit. Ik heb dit soort dingen nog eens willen doen, maar maakte het narratief een beetje groter.”

“Het is nog wat vroeg, maar ik heb in Ann Claes een partner gevonden om samen een digitaal modeagentschap met de naam Mutani te lanceren. Ik denk dat 3D-technologie moeilijk te begrijpen is voor velen van ons die het gewoon zijn om te schilderen, tekenen, ambachtelijk bezig te zijn en onze handen te gebruiken. Dus voorzien wij in digitalisering, promotie, marketing en verkoopdiensten voor ontwerpers en bouwen een catalogus uit voor de meest radicale looks om in games en in cyberspace te dragen. Op dit moment zijn we onze proeffase aan het ontwikkelen waarin we ontwerpers met hun esthetische gelijke in digitale ontwikkeling matchen. Het zou gewoon een schande zijn om al deze ongelofelijke artistieke creaties in een archief te hebben zitten, terwijl ze online gedragen kunnen worden en mensen er oneindig van kunnen genieten.’

“Er is al veel enthousiasme over het concept van Mutani en we zijn dankbaar voor de steun die we van de stad Antwerpen gekregen hebben. Op dit ogenblik zoeken we naar meer financiering om projecten op te zetten die ons businessmodel bevestigen en die zowel het bedrijf als de betrokken ontwerpers zichtbaarheid verlenen. Het mooiste van digitale mode is dat iedereen eraan kan meedoen, ontwerpers hoeven niet over veel middelen te beschikken. Ik weet dat er in het verbinden van mode met games een toekomst schuilt. En het coole van Antwerpen is dat er een even stevige gaming- als modegemeenschap is, maar de ene kent de andere nog niet.”