Ontmoet SOFT? kunstenaar: Nel Aerts

Nel Aerts tast de grenzen af van de traditionele media. Met het vlakke perspectief, karakteristieke figuren, terugkerende motieven en kleurvlakken valt haar beeldtaal in ieder medium onmiddellijk te herkennen.

De stoffen die je gebruikt vertonen veel gelijkenissen met je schilderijen. Naar welke stoffen ga je op zoek?
Die zoektocht is een heel intuïtief proces. Ik ben aangetrokken door bepaalde structuren in stoffen, zoals bij ribfluweel. De verschillende motieven op stoffen zijn ook vaak de basis voor mijn schilderijen. In mijn werk vormen collages het vertrekpunt voor een werk in textiel en die textielwerken leiden dan weer tot schilderijen. De laatste tijd laat ik collage, textiel en schilderkunst steeds vaker samenvloeien in één werk.

Voor deze werken schakel je jouw moeder en schoonmoeder wel eens in. Welke rol spelen zij?
Ik betrek hen altijd bij grootschalige textielprojecten. Eerst koop ik de stoffen en dan ga ik een tijdje bij hen in de Kempen werken. Ik verknip en plak de stoffen en zij naaien ondertussen alles razendsnel aan elkaar.

Kan je iets vertellen over de evolutie van textiel in je werk? Eerst gebruikte je het vooral in kleine hoeveelheden in collages, maar nu neemt het ook scenografisch een duidelijke rol in.
Het allereerste project waarvoor ik een textielwerk maakte, was de duo-tentoonstelling met mijn man Vaast Colson; ‘Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding’. Mijn eerste textielwerk werd meteen een monumentale in-situ collage. Later ben ik stoffen steeds meer gaan gebruiken op een plastische manier en op kleinere schaal. Vandaag is textiel een belangrijk materiaal in mijn atelier. Ik heb een bibliotheek met dozen vol stoffen.

Jouw werken in ‘SOFT?’ reageren op de ruimte van de trappenhal. Op welke manier speel je met de ervaring van de bezoeker?
In ‘SOFT?’ toon ik onder meer ‘Hide and Seek’, een werk dat een aparte ruimte in de trappenhal creëert. Het gordijn nodigt bezoekers uit om fysiek deel te nemen aan de tentoonstelling, die prikkelt tot een nieuwe manier van kijken. Ik toon de stoffenmaskers uit de reeks ‘Ontmaskerd Maske’. Deze hangen als wimpels aan de muur en bestaan uit slechts twee of drie stoffen, twee oogjes en een mondje. De vele ‘kijkgaten’ in de werken zorgen voor interactie, maar gaan vooral over een soort voyeuristisch verlangen. Het heeft natuurlijk ook gewoon iets super komisch omdat je de persoon achter de werken altijd duidelijk ziet staan.