In gesprek met modefotograaf Willy Vanderperre

Voor het eerst nodigde MoMu een fotograaf uit voor een solotentoonstelling als gastcurator. Deze eer ging naar de Belgische modefotograaf Willy Vanderperre. Hij greep die kans aan om het klassieke tentoonstellingsmodel door elkaar te schudden en een uitdagend randprogramma samen te stellen. Ontdek in zijn eigen woorden wat er de komende drie maanden te zien en te beleven valt.

Ondanks zijn rijkgevulde verleden kijkt Vanderperre liever vooruit. "Ik ben allesbehalve nostalgisch. Integendeel zelfs, ik heb het gevoel dat ik nog veel te vertellen heb. Dit overzicht van mijn werk tot nog toe geeft me de kans om meer van het verleden te leren houden. Zolang de tentoonstelling loopt, heb ik een goed excuus om ongegeneerd nostalgisch te zijn."

"Toch voelde de samenwerking in het begin een beetje angstaanjagend aan. Toen ik door mijn archief ging, leek het soms alsof ik mezelf aan het mummificeren was. Hoe dieper ik in mijn verleden dook, hoe groter dat gevoel werd. Gelukkig stond het museumteam ervoor open om af te wijken van de geijkte vorm van tentoonstellen. We werken dus niet met een tijdslijn, maar met een rode draad."

"Aan de hand van enkele sleutelwerken creëren we een dialoog tussen oude en recente foto’s. Ik wil de bezoekers vooral uitnodigen in mijn leefwereld. Wie mijn werk kent, zal er misschien wel een lijn in herkennen. Zo vormen de campagnebeelden voor Raf Simons een rode draad waar wel degelijk een evolutie in zit. Die begint met de eerste campagne voor zijn eigen brand en volgt het parcours dat we samen hebben afgelegd. Als ik terugblik op mijn carrière, is hij een constante. We waren samen bij Jil Sander, Christian Dior, Calvin Klein en Prada. 25 jaar lang mogen samenwerken met een creatief directeur is iets unieks in de modewereld. Het zijn trouwens stuk voor stuk campagnes die ik samen met mijn man, stylist en consultant Olivier Rizzo, gemaakt heb. Ook wat de editorials betreft, koos ik resoluut voor foto’s waaraan hij heeft meegewerkt."

"Absoluut. Het was een doelbewuste keuze om ons werk te vieren. Want zonder Olivier zou er heel veel niet mogelijk zijn. Ik draag alles aan hem op, omdat hij mijn steun en toeverlaat is. Het museum ligt nu eenmaal in Antwerpen, de stad van mijn gekozen leven. En dat deel ik zo goed als vanaf dag één met hem. Het is dus heel logisch dat de tentoonstelling voor een groot deel focust op de beelden die we samen gemaakt hebben."

"Jongeren vormen de toekomst, en die interesseert me nu eenmaal meer dan het verleden. Ik probeer zoveel mogelijk in het nu te leven en in dialoog te gaan met wat er in de wereld speelt. Ook in mijn beelden ben ik vooral met het heden en de toekomst bezig. Jeugdigheid zal dus altijd de basis zijn van alles wat ik doe."

"We houden de tentoonstelling levendig door er een hele wereld rond te creëren. Een wereld die veel groter is dan alleen maar de foto’s die in de museumzalen hangen. Zo organiseren we nocturnes met optredens van Amenra en Wim Mertens, filmvertoningen in De Cinema en een heuse rave. Bij elk van die events horen ook drops met collectible items. We willen bezoekers echt onderdompelen in verschillende emoties en hen zo veel mogelijk prikkelen."

"Ik ben nu eenmaal een Gen X’er en dat contraire zal er altijd een beetje in blijven zitten. Mensen uitdagen is wat mij wakker houdt. Je mag ook niet vergeten dat het de eerste keer is dat MoMu een solotentoonstelling over het werk van een fotograaf organiseert. Dat alleen al zorgt ervoor dat de aanpak anders is. Maar geef nu toe, het is toch een plezant idee dat het museum zich linkt aan een rave? Ze hebben ook zonder mij al een heel onorthodox parcours afgelegd. Kijk maar naar de manier waarop ze stukken uit hun archief in dialoog laten gaan met hedendaagse kunst en mode. Het is iets dat we delen: die nieuwsgierigheid."

"Er is een subliem werkje van Lucas Cranach de Oude. Het spanningsveld en de emoties die je daarop terugvindt, zijn onvoorstelbaar. Dat zijn elementen waar ik in mijn foto’s ook mee speel. Maar ik ben even gelukkig met het T-shirt van Club 55 in Kuurne, waar ik voor het eerst techno ontdekte. Op de achterkant staat de befaamde Jenny Holzer-spreuk: “Protect Me From What I Want”. Voor mij is dat T-shirt minstens even belangrijk als het echte werk. Omdat er herinneringen aan hangen, krijgt het zelfs een dubbele waarde. Dat is ook zo met het werk van Jordan Wolfson. Het vergulde laagje refereert aan de relikwieën in kerken en voert me terug naar mijn katholieke achtergrond. Er staat ook een kiekje van Wolfson als tiener op. Het draagt dus al mijn werkpunten in zich. Er is ook werk van Ashley Bickerton en Mike Kelley, mijn favoriete kunstenaar aller tijden. Maar het belangrijkste werk is misschien wel The Kiss van Philippe Vandenberg. Uit 1989, het jaar waarin Olivier en ik voor het eerst gekust hebben. Vandenberg speelt in op zijn obsessie voor de clubscene in Berlijn en de films van Rainer Werner Fassbinder, waarmee ik in die tijd heel hard mee dweepte. Als ik daarnaar kijk en het huisje met het kruisje herken, ben ik terug in het West-Vlaanderen en de clubs uit mijn jeugd. En als ik de titel en de datum lees, ben ik ontroerd."

In lijn met zijn obsessie voor jeugd en subculturen lanceert Vanderperre een reeks van gelimiteerde ‘collectible items’ die te koop zijn in de inleidende ruimte van de expo. "Een beetje zoals de merch-stand op concerten en festivals", zegt Vanderperre. "Gek genoeg is dat meestal het eerste wat je op zo’n events tegenkomt. In dit geval kondigt het aan wat je te zien zal krijgen in de tentoonstelling."

"Voor elk evenement dat we in het museum en daarbuiten organiseren, heb ik verschillende items gemaakt die in de tentoonstelling zullen worden opgenomen. Ze stellen beelden voor die niet ingelijst zijn. Elk item is een verzamelobject, in beperkte oplage, variërend van stickers, patches, badges, handdoeken en meer. De draagtas is een terugkerend item dat gedurende de tentoonstellingsperiode zal evolueren."

De opbrengst van de verkoop wordt gedeeltelijk geschonken aan çavaria, de Vlaamse belangenverdediger van LGBTI+ personen.

Tijdens muzikale nocturnes nodigt Vanderperre artiesten van formaat uit: de mannen van Amenra en pianovirtuoos Wim Mertens. Zij krijgen de kans om een concert te geven in de trappenhal. In de weekends na beide performances zal hun muziek in de tentoonstellingsruimtes te horen zijn.

Ook Vanderperre is benieuwd naar wat die soundscapes met zijn werk zullen doen: "Muziek beïnvloedt hoe je naar beelden kijkt. Je zal de foto’s anders ervaren met de doom sludge van Amenra op de achtergrond dan met het klassiek minimalisme van Mertens. Maar ik ben er zeker van dat beide onderdompelingen op een poëtische manier emoties zullen oproepen."

WILLY VANDERPERRE prints, films, a rave and more... loopt nog tot en met 4 augustus 2024 in MoMu. Meer info en tickets vind je hier