Mode van Antwerpen: invloed & identiteit met Ching-Lin Chen

Ching-Lin Chen is een in Taiwan geboren ontwerper en is student aan het Antwerpse Departement Mode. Nadat hij in Taiwan een diploma in mode behaalde, kreeg hij zijn eerste ervaring in de industrie door voor het luxemerk Shiatzy Chen te werken, waarvoor hij shows tijdens de Paris Fashion Week producete. Vandaag is Ching-Lin als derdejaars Bachelor in Antwerpen met een gelaagde, gender-neutrale collectie afgestudeerd. Deze draagt de titel “Where have all the flowers gone” en is een sculpturale, meerlagige visie met een beperkte accessoire-samenwerking met de gevierde Antwerpse alumnus Niels Peeraer.

Ching-Lin Chen: “Ik had verandering nodig en koos voor Antwerpen, omdat het werk van Antwerpse studenten dat ik aan mijn modeschool in Taiwan tijdens mijn researchwerk tegenkwam, me erg onder de indruk bracht en me inspireerde. Dat moment was voor mij een belangrijk keerpunt. Er was evenwel een ding waar ik mee worstelde: ‘Me in Antwerpen inschrijven betekent dat ik mijn bachelor helemaal opnieuw moet doen, het zou meer dan vier jaar kunnen duren.’ Ik dacht: ‘Ik denk dat ik eerst moet gaan werken en het geld voor mijn opleiding moet verdienen.’ Dus koos ik ervoor in de industrie te stappen. Nadat ik drie jaar voor Shiatzy Chen gewerkt had, kwam ik enigszins in een comfortzone, omdat ik de routine kende. Ik besloot: ‘Ik heb nu een goede voorbereiding gehad, ik denk dat ik weer student kan worden.’ Dus schreef ik me in Antwerpen in, gewoon om te proberen. Ik was op zakenreis in Italië om materialen te zoeken. Ik vroeg mijn vroegere baas of ik een kleine extra reis door Europa kon maken, misschien voor een week. Ik ging naar Antwerpen en legde het toegangsexamen af. Dat was de eerste keer dat ik naar hier reisde en de eerste keer dat ik in het buitenland studeerde.”

"Ik denk dat mijn eerste jaar een worsteling was, omdat het lang geleden was dat ik voor het laatst nog gestudeerd had, en ik had nog nooit een project vanuit het niets opgestart."

"Het was voor het eerst dat ik dat ik alleen woonde, terwijl ik voordien alleen maar bij mijn ouders gewoond had. Hier woonde en studeerde ik alleen in een kleine kamer. Het is een leven vol stress, dat ’s nachts wel eenzaam kan zijn. Je hebt iemand nodig om mee te praten. Ik denk echt dat Antwerpen een erg bruisende stad is. Je kunt aan de oevers van de rivier gaan wandelen om met een koffie van de zon te genieten en te ontspannen, en dan ga je terug naar huis om aan je project te werken. Op die manier heb ik in dat eerste jaar de stress kunnen loslaten.”

"In het eerste jaar was iedereen nieuwsgierig naar de ander. We deelden onze ervaringen en vanwaar we kwamen. Het was toen gemakkelijker om een gemeenschap met niet alleen Aziatische mensen te vormen, maar ook met Europeanen of mensen van andere plaatsen. Toen we naar het tweede jaar gingen, waren er mensen die zouden zakken of ermee stoppen. Je zou dan vrienden hebben om je eenzaamheid en stress mee te delen, maar na een jaar zouden ze weg zijn of op een heel andere tijdslijn zitten. Dus moest je in het tweede jaar je eigen gemeenschap opnieuw vormen.”

"In Antwerpen is dat hetzelfde. Ook België is klein land. In vergelijking met Parijs zijn onze inspiratiebronnen hier beperkter. Maar ik denk dat dit een leuke manier is om studenten uit te dagen. Je moet het leven observeren. Er zijn musea en galerijen, je moet gaan wandelen, uitgaan en je omgeving ontdekken en dat als je bronmateriaal gebruiken. Ik denk de mode-identiteit van Antwerpen in volumes ligt, in kleur en in de keuze van de stoffen, en ik geloof dat deze stad er goed in is een onafhankelijke ontwerper uit te dagen, om te bepalen wat hij/zij wil en waarom hij/zij dat wil. Je moet heel duidelijk in je keuzes zijn. Dat kan veel stress opleveren, maar het zorgt er ook voor dat ik van het leven geniet, want het is als een uitdaging: alleen jij kan het maken en het doen. En alleen ik kan mijn eigen materiaal ontdekken en het researchwerk doen.”

“Als ik aan het ontwerpen ben, schrijf ik gewoonlijk eerst mijn ideeën op. Ik werk heel graag met sleutelwoorden en vind het fijn om verbanden ertussen te vinden, het is logischer voor mij op die manier. Ik stel mezelf de vraag: ‘Waarom dit materiaal kiezen? Deze vorm?’ Ik bespreek ook heel graag de dingen met klasgenoten of met andere mensen, door hun waaromvragen over mijn ontwerpen te beantwoorden. Dat is mijn manier van werken, ik ben er niet zeker van hoe anderen dat doen.”

“Het concept komt van twee songteksten over liefde, die ik met een bloem en een vaas verbind. Een van de songteksten heet ‘Only love can hurt like this’ en gaat over het gevoel van een gebroken hart. De andere is een gedicht met de titel ‘somewhere I have never travelled, gladly beyond’, van e.e. cumming. Hij schreef het voor zijn eerste lief, het is erg emotioneel, romantisch en dromerig, met levendige kleuren. Ik denk dat bloemen de beste taal der liefde zijn. Geen behoefte aan woorden, je geeft ze gewoon en je deelt je gevoelens. Als de bloem verwelkt, is het alsof de persoon weggegaan is en je alleen bent. Bloemen zijn ook een zacht materiaal, maar wanneer ze gedroogd worden, kunnen ze ook hard zijn. Door gevouwen details bracht ik mijn concept over – door bloemen met de moeilijke techniek van origami te combineren. Voor mijn silhouet gebruikte ik zowel de bloem als de vaas als inspiratie, wat zich in een heel fijne taille vertaalde, met detaillering met bloemen op de heupen en origami met vouwen en ook met haken. Door het gebruik van zachtere en hardere materialen heb ik de verschillende stadia van een bloem veranderd en nagebootst."

"Ik zet kleermakerstechnieken die traditioneel bij vrouwenkleren toegepast worden, ook bij mannenkleren in, zoals de plaats van de knopen. Ik vind het prachtig dat het verhaal van de collectie meer gaat over liefde en emoties. Ik speel graag met kleur en materiaal. Mijn vrienden zeiden me ooit: ‘Je stijl is erg uniseks en elegant.’ Misschien is dat mijn signatuur?”

“Ik heb mijn zinnen op mijn master aan het Departement Mode gezet. Ik heb een heel traject afgelegd en dat wil ik nu afmaken.”